ben imkansızı sevdim . benim hiç olamayacak kişiyi. ağladım , güldüm .. titredim.
onun yüzündeki sırıtmasyı sevdim. gözlerinin içini gördüm ...gittim
sarhoş oldum ayık oldum ama hep sevdim. benim hiç olmayacak olanı.
zaman düşman oldu bana . arama girdi. onca yaş bir sayı oluverdi.
umutsuzdum .. umut verdi. belki olur dedi. gözleri güldü ve gideceği günü bekledim.
ya o zaman ben ne yapacaktım. düşman mı olacaktım yoksa bir yabancı mı yoksa hiç olmayacakmıydı.
bekleycekmiydi. sabredecemiydi. herkesten farklı mıydı o ? bekler miydi beni. ister miydi beni. yoksa hiçmiydim onun için . sevdimi beni yoksa bir kardeşi olarak mı gördü. o zaman neydim ?
ben sadece sevdim ve bekledim ve bekleyeceğimde. gözyaşlarımı durduramasam da özlemiştim onu.
rüyalarımda görsem bile. sanki sadece rüyalar bizi birleştirebilirdi. ya gerçek hayatta. gerçekten olabilr miydi.
umut vermesi boş muydu? yoksa o da her erkek gibi aynıy mıydı? ama o bana gülüyodu. beni mutlu ediyodu.
beni gerçekten seviyo muydu? ya mektuplarım . sadece ona adanmış bir kalpden yazıyodu. mantık artık sustu . sadece gözlerim cevap verdi. gerçekten de seviyordum. hemde çok. sadece gözleriyle bile yaşayabilirdim. gözleri ... ne uzaktı ne de yakın bana. cennete götürüyordu adeta. uçuyodum , sonsuzluğa . elimi tutucaktı gidicektik. ya ben yasağım ona yada o bana. kim yasaktı bize zaman mı? düşma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınızı bekliyorum :)